“Dit kan geen toeval zijn,” mompelt Sophie, starend naar haar beeldscherm. Ze schuift haar stoel opzij zodat Mark kan meekijken. “Onze nieuwe campagne is nog geen drie uur live, en kijk nu eens.”

Mark leunt over haar schouder, zijn wenkbrauwen kruipen langzaam omhoog. “Aintno Tech Industries heeft precies dezelfde boodschap, maar dan met meer budget. De timing is… statistisch gezien hoogst onwaarschijnlijk.”

Lieke, die langsloopt met een veel te grote stapel contentplanningen, stopt abrupt. “Aintno Tech? Die bestonden toch nog niet zo lang? Ik dacht dat het een startup was?”

“Een startup met het campagnebudget van Apple,” snuift Sophie. “Het is al de derde keer deze maand. Elke keer als wij iets lanceren, komen zij binnen 24 uur met iets soortgelijks.

Maar dan groter én beter.”

Mark draait zijn stoel terug naar zijn eigen bureau. “De kans dat dit toeval is, is ongeveer één op —”

“—een heleboel,” onderbreekt Sophie hem. “We hebben een lek. Iemand vertelt onze concurrent precies wat we van plan zijn.”

De deur zwaait open en Bas komt binnen gemarcheerd, breed grijnzend. “Marketing Maestros! Hebben jullie het gezien? Aintno Tech zit ons weer op de hielen! Dat is goed nieuws, toch? Concurrentie houdt ons scherp! The game is on!” Hij maakt een boksbeweging in de lucht.

“Goed nieuws? Ze kapen letterlijk al onze ideeën,” zegt Sophie. “En belangrijker nog: hoe weten ze wat we van plan zijn?”

“Ach,” wuift Bas, “Great minds think alike! Of ze hebben een goed bureau ingehuurd. Misschien moeten wij ook eens extern kijken, we kunnen niet alles zelf—”

“We hébben externe bureaus,” onderbreekt Sophie hem. “Die kosten een fortuin en leveren ideeën die we vervolgens zelf moeten uitwerken omdat het budget op is aan hun conceptfase.”

Mark draait zich om. “Er is statistisch bewijs dat er informatie lekt. De timing van hun releases, de exacte woordkeuze in hun campagnes. Dit gaat verder dan toeval.”

“Oké, oké,” zegt Bas, die voor het eerst een beetje serieus kijkt. “Wat denken jullie dan? Hebben we een mol in ons midden?”

Lieke laat haar stapel papieren op een bureau vallen. “Een mol? Maar wie zou dat zijn? We zijn maar met z’n vieren!

Sophie pakt een markerstift en loopt naar het whiteboard. “Laten we methodisch werken. We maken een lijst van alle mogelijke… informatiebronnen.” Ze begint te schrijven:

• Iemand uit het marketingteam (sorry, maar volledigheid)
• IT-afdeling (toegang tot mails/bestanden)
• Schoonmakers (toegang tot kantoor)
• Externe bureaus (toegang tot briefings)

“Vergeet niet: 5. Gehackte accounts,” voegt Mark toe. “Ik check even onze logingegevens op het dark web.”

“Is dat legaal?” vraagt Lieke nerveus.

Mark kijkt haar even aan. “Wat denk je zelf? Natuurlijk niet.

Ik ga gewoon via een zoekmachine kijken of onze bedrijfsmails in bekende datalekken voorkomen.”

“Oh,” zegt Lieke, duidelijk opgelucht. “Weet je wat ook verdacht is? Vorige week zag ik een schoonmaker foto’s maken van het whiteboard.”

Sophie kijkt bedenkelijk. “Dat was omdat jij er een haiku over contentplanning op had geschreven en hij dat poëtisch vond.”

“Oh ja,” giechelt Lieke. “Ik was die vergeten.”

“Wacht eens even,” onderbreekt Bas. “Kennen jullie de Marketing Manager van Aintno Tech eigenlijk? Ik heb hem vorige week op een netwerkborrel ontmoet. Best aardige vent, beetje jong nog. Jeffrey heet-ie, geloof ik.”

Er valt een doodse stilte.

“Jeffrey?” herhaalt Sophie langzaam.

“Jeffrey de stagiair Jeffrey?” vraagt Lieke.

“Jeffrey die een vast contract kreeg bij de concurrent?” vult Mark aan, terwijl hij een excelsheet opent. “Jeffrey die hier zes maanden heeft rondgelopen en toegang had tot al onze systemen, templates en processen?”

“Ja, die!” roept Bas enthousiast. “Hij vroeg nog naar jullie. Zei dat hij veel van jullie heeft geleerd.”

Sophie laat de markerstift vallen. “Dat lijkt me duidelijk. Die kleine… Hij heeft niet alleen onze systemen leren kennen, hij heeft ook precies gezien hoe wij werken, waar onze kalender staat, hoe we campagnes plannen…”

“En hij heeft nog steeds toegang tot de Google Drive,” mompelt Mark, die inmiddels bleek ziet. “We hebben nooit zijn account geblokkeerd. Hij zit gewoon nog in alle gedeelde mappen.”

“Wat?!” Sophie’s stem klinkt nu een octaaf hoger. “Mark, dat had jij toch moeten regelen na zijn vertrek?”

“Technisch gezien valt dat onder IT, niet onder mijn data-analyse werkzaamheden,” verdedigt Mark zich. “Maar ik geef toe dat ik er ook aan had moeten denken.”

“Even dimmen allemaal,” stelt Bas voor, zijn handen in de lucht. “Misschien is dit gewoon een toevallige samenloop van omstandigheden. Jeffrey leek me een prima knul. Goed gekleed ook, voor iemand met een starterssalaris.”

“Goed gekleed?” vraagt Sophie wantrouwig.

“Ja, designerbril, duur horloge. Zag er succesvol uit. We kunnen veel van hem leren, zei hij. Wilde zelfs een keer zijn aanpak komen presenteren ‘van startup naar scale-up in een jaar’. Ik heb hem uitgenodigd voor volgende week.”

Sophie laat haar hoofd in haar handen vallen. “Je hebt de concurrent uitgenodigd om bij ons te komen presenteren. Fantastisch.”

“Dus wat nu?” vraagt Lieke, die duidelijk in de stress schiet. “Moeten we al onze ideeën veranderen? Of juist expres verkeerde informatie delen om hem op het verkeerde been te zetten?”

Mark’s ogen lichten op. “Een kanarieval. Briljant, Lieke.”

“Een wat?” vraagt ze verward.

“Een val met nepinformatie,” legt Sophie uit, die opeens weer energie krijgt. “We laten opzettelijk een ‘geheim’ marketingplan rondslingeren met valse informatie. Als Aintno Tech dat overneemt, weten we zeker dat Jeffrey onze bron is.”

“Maar wat helpt ons dat?” vraagt Bas. “We verliezen nog steeds marktaandeel aan ze.”

“Stapje voor stapje,” zegt Sophie. “Mark, blokkeer eerst alle toegang van Jeffrey tot onze systemen. Direct. Lieke, bedenk een fantastisch vals campagneconcept dat volledig onhaalbaar en onzinnig is, maar wel geloofwaardig klinkt.”

“Oh!” Lieke’s ogen beginnen te glimmen.

“Wat als we doen alsof we een volledig gepersonaliseerde AR-ervaring gaan uitrollen voor alle klanten? Met hologrammen die hun naam zeggen als ze binnenkomen?”

“Perfect,” knikt Sophie. “Mark, kun jij een nep-ROI-berekening maken die laat zien dat dit een goudmijn is?”

“Geef me een uur,” antwoordt hij, al typend.

“En ik,” vervolgt Sophie met een venijnige glimlach, “ga een vergadering inplannen met IT en HR om te bespreken hoe we in de toekomst met vertrekkende medewerkers omgaan. Plus,” ze kijkt naar Bas, “ik denk dat Eline graag wil weten dat we een bedrijfsspion op bezoek krijgen volgende week.”

Bas kijkt plotseling ongemakkelijk. “Eh, misschien moeten we dat bezoek eerst afzeggen? Eline heeft het al zo druk met golf en… andere CEO-dingen.”

“Oh nee,” glimlacht Sophie zoet, “Jeffrey komt gewoon. We gaan hem heel… hartelijk ontvangen. Mark, wanneer kun je die toegang blokkeren?”

“Al gebeurd,” antwoordt hij zonder op te kijken. “En ik heb een back-up gemaakt van alles wat hij de afgelopen maanden heeft bekeken.

Forensisch bewijs, voor als we dat nodig hebben.”

“Goed werk,” knikt Sophie. Ze draait zich naar Lieke. “Begin maar met het uitwerken van Project Hologram. Maak het zo waanzinnig mogelijk.”

Lieke salueert enthousiast en rent naar haar bureau.

“En Bas,” vervolgt Sophie, “jij gaat Jeffrey persoonlijk rondleiden als hij komt. En zorgen dat hij nergens alleen is. En,” haar glimlach wordt nog breder, “je laat hem natuurlijk per ongeluk die nieuwe campagne zien. Die moet voor volgende week klaar zijn.”

“Eh, ja, natuurlijk,” mompelt Bas, niet helemaal op zijn gemak met de nieuwe dynamiek. “Ik ga eens kijken of Eline… eh, tijd heeft om hem ook te ontmoeten. De CEO persoonlijk, dat vindt-ie vast geweldig.” Hij loopt achteruit de deur uit.

Als Bas weg is, kijkt Sophie naar Mark. “Denk je dat het werkt?”

Mark haalt zijn schouders op. “Ik heb de statistieken nog niet doorgerekend, maar het is in ieder geval beter dan niets doen. En,” hij glimlacht flauwtjes, “het voelt goed om terug te vechten.”

“Jazeker,” knikt Sophie. Ze pakt de markerstift weer op en schrijft met grote letters op het bord: “OPERATIE JEFFREY”. Ze zet er een dikke cirkel omheen en streept zijn naam door met een rode lijn.

“Laten we beginnen.”

Ergens in een hip kantoor niet ver daarvandaan, kijkt een jongeman met een designerbril naar zijn telefoon. De melding op zijn scherm: “Je toegang tot [Hodika]_Marketing_Drive is ingetrokken.” Hij fronst, en draait zich dan om naar een grote, open ruimte vol jonge medewerkers.

“Team! Luister even. We moeten onze strategie aanpassen. Nu direct.”